اعتماد، سیاست چندفرهنگی و نارضایتی سیاسی

این مقاله با بررسی موردی جامعه کانادا، به نقد دو فرضیه می پردازد که هر دو چند فرهنگ گرایی را با اعتماد اجتماعی در تضاد می بینند.   فرضیه نخست با تأکید بر صفات ستیزه برانگیز چندفرهنگ گرایی، آن را به مثابه مجموعه ای از استراتژی های سیاسی می داند که جامعه را پاره پاره می کنند. فرضیه مذکور این نکته را نادیده می گیرد که سیاست های چندفرهنگی، اقلیت های فرهنگی را با مسیر اصلی فرهنگ اکثریت در جامعه کانادا، هم گرا کرده اند.   فرضیه دوم نقدی هنجاری بر چند فرهنگ گرایی است و بر آن است که گونه های رادیکال این سیاست ها به گسترش نارضایتی سیاسی در جامعه می انجامند و از این جهت نمی بایست به عنوان عامل ایجاد اعتماد ارزیابی شوند.   بخش اول مقاله به تشریح علل رابطة پرتنش بین اعتماد و چند فرهنگ گرایی اختصاص دارد. در بخش دوم نشان داده می شود که سیاست های چندفرهنگی در کانادا، فرصت ها را برای روابط متقابل افزایش داده و به فرهنگ ها در گسترش درک و وفاداری مشترک کمک کرده اند. بخش سوم نیز به روش های چندفرهنگ گرایی و احتمال تهدید انسجام اجتماعی از سوی آنها اشاره دارد که به نارضایتی فعالان فرهنگی منجر می شوند. مطابق استدلال نویسنده هیچ یک از آنها حتی در شکل افراطی خود، رد چند فرهنگ گرایی را توجیه نمی کند.